Παρουσίαση του θεατρικού έργου "Φράνσις" στο Μουσείο Μπενάκη

Η Αλμπέρτα Τσοπανάκη σας προσκαλεί στην  παρουσίαση του νέου της θεατρικού έργου «Φράνσις», στο Μουσείο Μπενάκη, την Κυριακή 7 Φεβρουαρίου στις 19:30 .

Ενώ η παράσταση του  θεατρικού  έργου «Φράνσις» θα παρουσιαστεί  σε σκηνοθεσία Μαρίκας Θωμαδάκη, με προγραμματισμένη πρεμιέρα το Σάββατο  13 Φεβρουαρίου 2016 στις 21:30 στο θέατρο Παραμυθίας.

Υπόθεση

Ο επαναστατικός και αντισυμβατικός χαρακτήρας της ηθοποιού Φράνσις, που αντιδρά οριακά σε ό,τι θεωρεί κατεστημένο,  θα την οδηγήσει με την επιμονή της μητέρας της σε ψυχιατρικό άσυλο όπου θα πέσει θύμα βιασμού και κακοποίησης με ακραία κατάληξη να υποστεί λοβοτομή.

Είδος: ψυχολογικό δράμα

Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί: Αλμπέρτα Τσοπανάκη, Μαρία Δούση, Πέτρος Μπένος, Θανάσης Πατριαρχέας, Κωνσταντίνος Κούσης, Εμμανουήλ Μαυρίδης

Με αφορμή το βιβλίο του  θεατρικού  έργου «Φράνσις» από τις εκδόσεις «Θεατροσκόπιο» θα μιλήσουν οι Φώτης Καγκελάρης (Διδάκτωρ Ψυχοπαθολογίας), Γιάννης Σχινάς (Καθηγητής και τέως πρύτανης του Πανεπιστημίου Θράκης), Μαρίκα Θωμαδάκη (Σκηνοθέτης & Καθηγήτρια Πανεπιστημίου Αθηνών), Ανδρέας Παπαστάμος (Οικονομικός σύμβουλος του υπουργείου εξωτερικών & διδάσκων στο Πάντειο πανεπιστήμιο), Τέση Λαζαράτου(ψυχοθεραπεύτρια), Κωνσταντίνος Μπούρας (Συγγραφέας-θεατρολόγος)

Αποσπάσματα του έργου θα διαβάσει η ηθοποιός Μαρία Πρωτόπαππα.

Θα ακολουθήσει ανοιχτή συζήτηση με το κοινό.

"ANNA WEISS" ΤΟΥ MIKE CULLEN

Τι σημαίνει ένα όνομα; «Weiss» στα γερμανικά σημαίνει «λευκό». Το χρώμα της αγνότητας. Είναι η Anna Weiss αγνή; Ή μήπως η μνήμη της είναι λευκή, tabula rasa, και η ζωή της ξαναγράφεται από την αρχή, μέσα από τις αναμνήσεις άλλων; Τρία πρόσωπα καλούνται να αντιμετωπίσουν τις αλήθειες τους, να παλέψουν με τα συναισθήματα και τους φόβους τους.

Η Άννα Βάις είναι μία υπνοθεραπεύτρια που ειδικεύεται στο Σύνδρομο Ψευδών Αναμνήσεων. Μέσα από τις συνεδρίες της με την 20χρονη Λιν, επαναφέρει στη μνήμη της νεαρής κοπέλας μια ιστορία παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης από τον πατέρα της. Συνέβη;

Όταν η Λιν αντιμετωπίζει τον πατέρα της, Ντέιβιντ, ο ίδιος υπερασπίζεται σθεναρά την αθωότητά του.

«Δεν κοιμάμαι… Κάθομαι εκεί ξαπλωμένος όλη τη νύχτα… Ξαναζώ κάθε στιγμή από τότε που γεννήθηκε, βλέπω τα πάντα και δεν υπάρχει τίποτα εκεί απ’ όλα αυτά. Δεν υπάρχει τίποτα…» -Ντέιβιντ.

Όλα θα κριθούν στο τέλος.

Ωστόσο, αυτό το κατά τα άλλα καθηλωτικό θεατρικό έργο για το Σύνδρομο Ψευδών Αναμνήσεων, αποτελεί επίσης μια πρόκληση για τη Συναισθηματική Νοημοσύνη του θεατή, για την ανάγκη εμπιστοσύνης και πίστης στο συνάνθρωπο, καθώς παρακολουθούμε τρεις ζωές να κατρακυλούν σε μια άβυσσο αμοιβαίας δυσπιστίας, με απρόσμενα αποτελέσματα.

<sub>Λίγα λόγια για τον συγγραφέα

Ο Mike Cullen εγκατέλειψε το σχολείο στην ηλικία των 16 χρόνων για να εργαστεί στα ορυχεία ως ασκούμενος ηλεκτρολόγος. Το όνειρό του ήταν να κάνει καριέρα σαν ροκ σταρ. Κατάφερε να κάνει μία αξιόλογη πορεία στο χώρο της μουσικής. Στη συνέχεια αποφάσισε να επιστρέψει στην εκπαίδευση και το 1992 αποφοίτησε από το Edinburgh University με πτυχίο Γλωσσολογίας. Στο έτος αποφοίτησής του έγραψε ως εργασία το θεατρικό έργο «The Cut», αντί να παρακολουθήσει μαθήματα. Έτσι ξεκίνησε η συγγραφική του καριέρα και το 1996 συνεργάστηκε με το Traverse Theatre, Edinburgh. Ξεκίνησε παράλληλα να γράφει σενάρια για την τηλεόραση, ενώ το 1997 το έργο του «Anna Weiss» διακρίθηκε στο Fringe First του Φεστιβάλ του Εδιμβούργου.

ΒΡΑΒΕΙΑ - ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

Το έργο «Anna Weiss» έχει αποσπάσει κορυφαία διάκριση στο Fringe First του φεστιβάλ του Εδιμβούργου και βραβείο από την εφημερίδα «Independent On Sunday».

Το Σύνδρομο Ψευδών Αναμνήσεων

Οι άνθρωποι καταφεύγουν στους θεραπευτές προκειμένου να ανασύρουν τις θαμμένες μνήμες τους. Η θεωρία του Συνδρόμου των Ψευδών Αναμνήσεων (False Memory Syndrome) δημιουργήθηκε από εκείνους που δεν πίστευαν στην απώθηση, και απέδιδαν την ευθύνη για τη ανάσυρση των αναμνήσεων στη στρεβλή καθοδήγηση των θεραπευτών. Ωστόσο, παρότι η υπόδειξη μπορεί πράγματι να καθοδηγήσει λανθασμένα τις αναμνήσεις ενός ατόμου, δεν υπάρχει αληθινή απόδειξη ότι ένας θεραπευτής μπορεί να «εμφυτεύσει» στον πελάτη του μνήμες κακοποίησης όταν κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ. Πιστεύεται πως οι άνθρωποι έχουν προϋπάρχοντα σενάρια για ορισμένα περιστατικά, αλλά ένα τέτοιο σενάριο δεν είναι δυνατόν να προϋπάρχει.</sub>

ΑΘΗΝΑ - Θέατρο Παραμυθίας

Παραμυθιάς 27, Tηλέφωνο: 210 3457904

Ημερομηνίες: από 18/11/2016 έως 17/12/2016

Παρασκευή: 21.30, Σάββατο: 23.30

Περισσότερα: Anna Weiss, του Mike Cullen | E-Radio.gr Θέατρο 

Συγγραφέας: Mike Cullen
Μετάφραση: Νότης Παρασκευόπουλος
Σκηνοθεσία: Ηλίας Αλεξάνδρου
Βοηθός σκηνοθέτη: Δημήτρης Μάκκας
Πρωτότυπη μουσική - Μουσική επιμέλεια: Κωνσταντίνος Κωτσαδάμ
Φωτισμός: Χρήστος Πουσίνης
Σκηνικά: Τζώρτζια Χόνδρου Styling/ κουστούμια: Μαριάνα Παναγιωτονάκου, Χρήστος Στρατικόπουλος
Φωτογραφία: Κάλλη Μπέλλου
Δημιουργικό: BaaS
Παραγωγή: stArt productions
Παίζουν: Φαίη Βάκρινου, Δημήτρης Νικολαΐδης, Μαριάνα Παναγιωτονάκου

Περισσότερα: Anna Weiss, του Mike Cullen | E-Radio.gr Θέατρο 

Αλμπέρτα Τσοπανάκη | Θέατρο Παραμυθίας | ΦΡΑΝΣΙΣ

To Θέατρο Παραμυθίας (Αλμπέρτα Τσοπανάκη) ιδρύθηκε το 1996 από τη συγγραφέα, σκηνοθέτη, ηθοποιό Αλμπέρτα Τσοπανάκη και είναι η πρώτη πειραματική σκηνή που δημιουργήθηκε στον Κεραμεικό και στις γύρω από αυτόν συνοικίες, συμβάλλοντας ουσιαστικά στη πολιτιστική ανάπτυξη της περιοχής. Με σκεπτικό να συνεργάζεται και να φιλοξενεί κυρίως νέες θεατρικές ομάδες που πειραματίζονται στο σύγχρονο, κλασσικό και πειραματικό θέατρο. Από το 1996 έως σήμερα έχουν φιλοξενηθεί δεκάδες νέες θεατρικές ομάδες που πολλές από αυτές ξεχώρισαν, διακρίθηκαν και καθιερώθηκαν στον θεατρικό χώρο καθώς και διάσημοι δημιουργοί σκηνοθέτες, συγγραφείς, ηθοποιοί,,σκηνογράφοι, μουσικοί που έχουν συμβάλλει στο πολιτιστικό γίγνεσθαι της σημερινής Ελλάδας.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΛΜΠΕΡΤΑ ΤΣΟΠΑΝΑΚΗ

από τον Βασίλη Χάγιο

Συναντήσαμε την ταλαντούχα και αυτοδημιούργητη Αλμπέρτα Τσοπανάκη, η οποία έχει γράψει το θεατρικό έργο «Φράνσις» στο οποίο και πρωταγωνιστεί. Μας μίλησε για το θεατρικό δημιούργημά της, που παίζεται κάθε Σάββατο και Κυριακή στο θέατρο «Παραμυθίας», για την συνεργασία με την σκηνοθέτη της παράστασης Μαρίκα Θωμαδάκη, αλλά και για τα προσεχή σχέδιά της.

Σας βρίσκουμε στο θέατρο «Παραμυθίας» στην παράσταση «Φράνσις», όπου είστε η συγγραφέας του έργου, αλλά και πρωταγωνιστείτε. Μιλήστε μας για τον ρόλο σας και για την συνεργασία σας με την σκηνοθέτη της παράστασης Μαρίκα Θωμαδάκη.

H Φράνσις είναι μια πολυδιάστατη προσωπικότητα, από τη μία η εξουσία, απ’ την άλλη ο άνθρωπος που καλείται να υπερασπιστεί την αυτονομία της ύπαρξής του, ώστε ειλικρινά να υπηρετήσει τον εαυτό του. Το εξαιρετικό με την ηρωίδα είναι ότι δε συμβιβάζεται όπως όλοι μας ούτε καν για να επιβιώσει. Το να κατακτηθεί ένας τέτοιος ρόλος και να αποδοθεί το πολυεπίπεδο του κειμένου μου που ούτε εγώ δεν είχα συνειδητοποιήσει θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο χωρίς τη ματιά της κ. Θωμαδάκη, η οποία στο έργο πέραν από σκηνοθέτης είναι και σημειολόγος της τέχνης μας.

Πόσο δύσκολο είναι να ερμηνεύετε ένα τέτοιο ρόλο, μιας γυναίκας με διπολική διαταραχή και αντισυμβατική;

Ηθοποιός σημαίνει φτιάχνω  χαρακτήρες, άρα δημιουργείς υποστάσεις εκ του μηδενός πάνω στη σκηνή. Αυτό τώρα εξαρτάται από πολλούς παράγοντες: το ταλέντο και αυτό δυστυχώς ή ευτυχώς το θεωρώ φυσικό χάρισμα, μετά έχει να κάνει με την προσωπικότητα του κάθε ηθοποιού, ύστερα με την πνευματική και ψυχική καλλιέργεια, την ικανότητα του να παρατηρεί καταστάσεις και γεγονότα της καθημερινότητας. Η Φράνσις λοιπόν, για να φτάσω στο ερώτημά σας δεν είναι μία γυναίκα προβλέψιμη, ακροβατεί ανάμεσα σε έναν ψυχισμό γεμάτο με εξάρσεις και δυσαρμονίες. Ο ορισμός της διπολικής διαταραχής είναι η εναλλαγή μεταξύ της κατάστασης της μανίας με την κατάθλιψη, απ’ την άλλη καταγγέλλει ένα σύστημα, το οποίο θεωρεί στημένο πάνω σε βάσεις που εξυπηρετούν το ίδιο, προκειμένου να δημιουργεί ανθρώπινα κοπάδια χωρίς βούληση και ανεξάρτητη προσωπικότητα.

Εσείς έχετε περάσει από την φάση της κατάθλιψης; Τι συμβουλές θα δίνατε σ’ έναν άνθρωπο ο οποίος έχει κατάθλιψη;

Όχι, έχω περάσει από την κατάσταση της μελαγχολίας κατά διαστήματα, η οποία είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης. Νομίζω αν κάποιος περάσει τα όρια της μελαγχολίας θα πρέπει όπως σε όλες τις άλλες ιατρικής φύσεως καταστάσεις να απευθυνθεί στον αντίστοιχο ειδικό για να τον βοηθήσει.

Τι γυναίκα είναι η Φράνσις; Τι την οδήγησε στο ψυχιατρείο; Πιστεύετε ότι  παλεύει με τους δαίμονές της;

Τα πλάσματα που έχουν πολύ υψηλό δείκτη διανοητικής και συναισθηματικής νοημοσύνης, όταν μεγαλώνουν σε ακατάλληλα ή ανεκπαίδευτα περιβάλλοντα είναι γνωστό ότι παρουσιάζουν ιδιαίτερες συμπεριφορές. Όλοι μας έχουμε τέτοια παραδείγματα και αν όχι από το περιβάλλον μας από εξέχουσες προσωπικότητες των τεχνών, των γραμμάτων και των επιστημών.

Έχετε ασχοληθεί και με το stand up comedy. Είναι ένα διαφορετικό είδος θεάτρου. Τι σας προσφέρει το είδος αυτό;

Έχω κάνει αρκετές δουλειές στο συγκεκριμένο είδος και στο θέατρο και την τηλεόραση, καθώς με ιντριγκάρει η σουρεάλ εκδοχή της πραγματικότητας, όπου συχνά η αντιστροφή της αποκωδικοποιεί βαθύτατα κρυμμένες σκοτεινές και φωτεινές αλήθειες.

Πιστεύετε ότι το θέατρο είναι στις καλές του μέρες;

Το «Φράνσις» επί της ουσίας είναι μία βαθύτατη κοινωνικοπολιτική παρέμβαση. Δε νομίζετε ότι στην παρούσα κατάσταση κρίσης που βιώνουμε έχει λόγο ύπαρξης, οτιδήποτε έχει να αποκαλύψει και να προτείνει;

Ποια είναι τα θεατρικά σας όνειρα;

Επικοινωνώντας με την πραγματικότητα, ως καλλιτέχνης νιώθω ότι πρέπει να υπηρετώ τις ανάγκες της, μένοντας συνεπής στις δικές μου.

Πείτε μου ένα απόσπασμα από το κείμενο του έργου που σας εκφράζει.

«Φράνσις»: «Ο Θεός έχει πεθάνει. Πιστεύεις πως θα σε γλιτώσει ένας πεθαμένος Θεός; Μπόομπ!  Μπόομπ! Πού είσαι Μπόομπ; Πού κρύφτηκες; Μην τρέχεις έτσι, θα με πετάξεις κάτω. Πιστεύεις στον Θεό; Πιστεύεις πως θα ζήσεις ξανά Μπομπ; Ξέρεις ν’ αναστήθηκε ποτέ κανένας όμοιός σου; Ο Θεός έχει πεθάνει. Δεν μπορεί να κάνει τίποτα πια. Δεν μπορεί ν’ αναστήσει κανέναν. Κοίτα, κοίτα εδώ ψηλά. Εδώ που σου βάζω το κόκαλο. Όχι, το κόκαλο, τον καταγάλανο ουρανό κοίταξε. Τον καταγάλανο ουρανό. Γιατί δεν μπορείς να κοιτάξεις πέρα από το κόκαλο; Πιστεύεις κι εσύ σ’ έναν πεθαμένο Θεό που θα σ’ αναστήσει; Θα μείνεις αθάνατος. Όμως ποτέ σου δε θα καταφέρεις να κοιτάξεις ψηλά στον καταγάλανο ουρανό, γιατί πάντα θα τον σκεπάζει ένα κόκαλο που θα στέκεται μπροστά σου».

Η παρουσίαση του βιβλίου σας έγινε στο μουσείο Μπενάκη, ποια είναι η αίσθησή σας από τη συνεργασία σας;

Σε μια χώρα που οι πολιτειακοί παράγοντες δείχνουν να έχουν θεωρήσει σχεδόν αυτονόητο ότι λόγω κρίσης ο πολιτισμός περισσεύει, το Μουσείο «Μπενάκη» ως θεσμικός πυλώνας, αθόρυβα και επί της ουσίας υπηρετεί και εντέλει αντιπροσωπεύει αυτό που είναι ο αληθινός πλούτος και παραγωγική μηχανή τούτου του τόπου. Εκπροσωπεί επάξια και με συνέπεια την αληθινή ταυτότητα και κληρονομιά ενός λαού που κατά παράδοση φώτιζε όλους τους υπόλοιπους. Με λίγα λόγια, είναι από τους λίγους εναπομείναντες παράγοντες στον τόπο μας για την προσφορά του οποίου, οφείλουμε να είμαστε περήφανοι! Και πόσο το έχουμε ανάγκη αυτό.

Τα προσεχή σας σχέδια;

Ετοιμάζω μία ταινία μεγάλου μήκους, προβλέπεται τα γυρίσματα να ξεκινήσουν φέτος το καλοκαίρι και αφορά σε μια ιστορία αληθινή μιας βεντέτας στη λακωνική Μάνη. Ο τίτλος της είναι «Έρωτας μικρός» και ελπίζουμε τα καλύτερα για τη συμμετοχή της σε διεθνή φεστιβάλ. Με μεγάλη χαρά είμαι σε θέση πια να υλοποιήσω ένα όνειρο που είχα χρόνια και αυτό είναι η ίδρυση ενός Μουσείου Παραμυθιού. Την Δευτέρα 18 Απριλίου και ώρα 11:00 πμ στο θέατρο «Παραμυθίας», θα γίνει παρουσίαση σε δημοσιογράφους και κοινό για τις δραστηριότητες και το σχεδιασμό του Μουσείου, όπου θα στεγάζεται σε τρία κτίρια.

Διαβάστε περισσότερα: http://vasilischagios-blogspot-com.webnode.gr/news/synenteyxi-me-tin-almperta-tsopanaki/

Η παρουσίαση του θεατρικού έργου «Φρανσίς» της Αλμπέρτα Τσοπανάκη θα πραγματοποιηθεί τη Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2016 στο Μουσείο Μπενάκη στις 19:30.Ενώ η παράσταση του θεατρικού έργου «Φράνσις» θα παρουσιαστεί σε σκηνοθεσία Μαρίκας Θωμαδάκη, με προγραμματισμένη πρεμιέρα το Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2016 στις 21:30 στο θέατρο Παραμυθίας(Παραμυθίας 27 & Μυκάλης, Κεραμεικό).

Φρανσίς

Ο επαναστατικός και αντισυμβατικός χαρακτήρας της ηθοποιού Φράνσις, που αντιδρά οριακά σε ό,τι θεωρεί κατεστημένο, θα την οδηγήσει με την επιμονή της μητέρας της σε ψυχιατρικό άσυλο όπου θα πέσει θύμα βιασμού και κακοποίησης με ακραία κατάληξη να υποστεί λοβοτομή.
Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί: Αλμπέρτα Τσοπανάκη,Μαρία Δούση,Πέτρος Μπένος,Θανάσης Πατριαρχέας, Κωνσταντίνος Κούσης,Εμμανουήλ Μαυρίδης.
Με αφορμή το βιβλίο του θεατρικού έργου «Φράνσις» από τις εκδόσεις «Θεατροσκόπιο» θα μιλήσουν οι Φώτης Καγκελάρης(Διδάκτωρ Ψυχοπαθολογίας),Γιάννης Σχινάς(Καθηγητής και τέως πρύτανης του Πανεπιστημίου Θράκης),Μαρίκα Θωμαδάκη(Σκηνοθέτης &Καθηγήτρια Πανεπιστημίου Αθηνών),Ανδρέας Παπαστάμος(Οικονομικός σύμβουλος του υπουργείου εξωτερικών& διδάσκων στο Πάντειο πανεπιστήμιο),Τέση Λαζαράτου(ψυχοθεραπεύτρια).Αποσπάσματα του έργου θα διαβάσει η ηθοποιός Μαρία Πρωτόπαππα.

Αλμπέρτα Τσοπανάκη

Η Αλμπέρτα Τσοπανάκη γεννήθηκε στον Πειραιά. Απόφοιτος της δραματικής σχολής Γ.,σκηνοθεσία Ε. Χατζήκου και της φιλοσοφικής σχολής – τμήμα θεατρολογίας.Με την τελευταια ψηφοφορία της εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών εκλέχτηκε Πρόεδρος της πειθαρχικής επιτροπής. Επίσης είναι μέλος αξιολόγησης ταινιών του Υπουργείου Πολιτισμού.Το 1996 ίδρυσε το πρώτο πρωτοποριακό και πειραματικό θέατρο νέων στον Κεραμεικό, αρχικά με την ονομασία «Φανάρι», το σημερινό «θέατρο Παραμυθίας Αλμπέρτα Τσοπανάκη.Έχει γράψει τα θεατρικά έργα: «Το σπίτι στο τέλος του δρόμου», «Γυαλιά στην άμμο», «3 πράξεις για τον έρωτα», «Κόλαση», «Ανάσες κοριτσιών», «Κόκκινα χείλη», «Η ηδονή του τίποτα»,«Κορίτσι, γυναίκα,ερωμένη,μαμά»,«Έλα όπως είσαι»,«Δράκουλας»,«7 και 1/2 ξανθές»,«Το ποδήλατο της ωραίας Ελένης»,«Υποβρύχιο», «Χόμο Σάπιενς», «Το τραγούδι του νεκρού αδερφού» (από τις παραλογές 9ος αι. μ.Χ.  – απόδοση σε θεατρικό έργο), «20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα» (Ιούλιος Βερν – απόδοση σε θεατρικό έργο), «Παγκοσμίως άγνωστοι», «Το χρονικό της πάνινης παντούφλας», «Domino Crime»κ.α.

Συνέντευξη με την Αλμπέρτα Τσοπανάκη για την παράσταση «Φράνσις»

Επιμέλεια συνέντευξης: Κωνσταντίνος Πλατής

Βρεθήκαμε στο θέατρο Παραμυθίας και μιλήσαμε με την συγγραφέα και ηθοποιό της παράστασης "Φράνσις", Αλμπέρτα Τσοπανάκη, για το έργο και την ιδιόρυθμή αυτή προσωπικότητα που υποδύεται και την ενέπνευσε να μεταφέρει τη ζωή της στη σκηνή.

Πως εμπνευστήκατε την ηρωίδα του έργου;

To θεατρικό μου έργο είναι βασισμένο στη ζωή της διάσημης αμερικανίδας ηθοποιού Φράνσις, σύμφωνα με όσα στοιχεία είχα για αυτή. Καταρχήν με γοήτευσε ως προσωπικότητα άναρχη, όχι αναρχική, χωρίς αρχές δηλαδή, η οποία έζησε εις βάρος μιας υποκριτικής κοινωνίας που είναι στημένη μόνο για να δημιουργεί ανθρώπους πειραματόζωα.

Η Φράνσις είναι μηδενίστρια, άθεη και ασυμβίβαστη και βρίσκεται απέναντι σε ότι θεωρεί κοινωνικό κατεστημένο. Η ακραία και ιδιότυπη προσωπικότητα της λειτούργησαν ως πηγή έμπνευσης για μένα. Η Φράνσις νοσηλεύτηκε σε ψυχιατρεία με την προτροπή και τις ευλογίες της μητέρας της. Εκεί μέσα έπεσε θύμα βιασμού και κακοποίησης με ακραία κατάληξη να υποστεί λοβοτομή. Ως καλλιτέχνης αντιστάθηκε στο πρότυπο του star system της εποχής, στο μοντέλο της ξανθιάς και ατσαλάκωτης κούκλας , ενώ διατηρούσε και δεσμό με ένα άντρα που ήταν παντρεμένος και αντιεξουσιαστής. Το έργο δεν είναι παρά μια καταγγελία σε όσα μας επιβάλει με ωμή βία ένας μηχανισμός διαστροφής που επιδιώκει τη χειραγώγηση της κοινωνίας κατά το δοκούν.

Στις μέρες μας βιώνουμε την ολοκληρωτική κοινωνική καθοδήγηση από δύο έως τρεις παγκόσμιες υπερδυνάμεις με απώτερο σκοπό μόνο το οικονομικό τους όφελος, αφήνοντας τον περιβάλλοντα χώρο απροστάτευτο από πολέμους και ασιτία. Παρατηρούμε καθημερινά την κακοποίηση του πλανήτη, μια φρίκη για το μέλλον και μια συνεχή αβεβαιότητα στις ανθρώπινες μάζες. Η Φράνσις λοιπόν είναι η ηρωίδα που αντιστέκεται σε όλα αυτά και συγχρόνως συνειδητοποιεί τι συμβαίνει ενώ το σύστημα τη θεωρεί ως μια απαράδεκτη ασθενή και επικίνδυνη και την θεραπεύει κάνοντας της λοβοτομή.

Πως ήταν η συνεργασία σας με τη σκηνοθέτιδα και καθηγήτρια πανεπιστημίου Μαρίκα Θωμαδάκη;

Η Μαρίκα Θωμαδάκη προσέγγισε το κείμενο, καταρχήν ως σημειολόγος του θεάτρου και μετά ως σκηνοθέτης, επισημαίνοντας τον ψυχισμό και τη διαφορετικότητα της ηρωίδας, την ακραία και βίαιη συμπεριφορά της και ταυτόχρονα την εύθραυστη και ποιητική Φράνσις. Είναι ουσιαστικά μια καθοδηγήτρια του ηθοποιού, που με τη ζεστασιά και την αγάπη που περιβάλλει γενικότερα τους ανθρώπους, καταφέρνει να τους «ξεκουμπώσει» και σιγά-σιγά να οδηγήσει τον ηθοποιό στο «ταξίδι» του.

Είστε εκτός από ηθοποιός και θεατρικός συγγραφέας. Πως βλέπετε τις σύγχρονες τάσεις του νεοελληνικού έργου;

Για μένα, δεν υπάρχουν σύγχρονες τάσεις. Τι είναι αυτό; Μόδα; Αν έχεις να πεις κάτι, το λες…

Είστε εκτός από ηθοποιός και θεατρικός συγγραφέας. Πως βλέπετε τις σύγχρονες τάσεις του νεοελληνικού έργου;

Λατρεύω τις νέες ομάδες. Το έχω δηλώσει κατ’ επανάληψη και γουστάρω πολύ κάθε πειραματική προσπάθεια και κάθε φρέσκια ιδέα. Όσο για την οικονομική κρίση, την βιώνω όπως όλοι μας και αντιστέκομαι όπως ο περισσότερος κόσμος.

Για δεύτερη χρονιά φέτος διοργανώνετε φεστιβάλ στο θέατρο Παραμυθίας. Μιλήστε μας για αυτό.

Το φετινό φεστιβάλ που οργανώνεται από το θέατρο «Παραμυθίας» λέγεται «Πρωτοπορείν», φιλοξενεί νέες θεατρικές ομάδες για δύο παραστάσεις η καθεμία σε έργα σύγχρονα ή κλασικά με τη φρεσκάδα και τη ματιά νέων ανθρώπων. Δεν ζητάω κριτήρια, προδιαγραφές και βιογραφικά. Οδηγούμαι πάντα από το ένστικτό μου. Και το ένστικτό μου μου λέει τόσα χρόνια ότι όλοι επιβάλλεται να έχουν το δικαίωμα της έκθεσης. Άλλωστε η Τέχνη δεν καθορίζεται, δεν κατατάσσεται και η αισθητική της συμβαδίζει πάντα με το κριτήριο του κάθε εγκεφάλου χωριστά. Το φεστιβάλ θα ξεκινήσει αρχές Απριλίου 2016 και όσοι πιστοί…προσέλθετε!!!

<iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/6U6_SAFsMzU?rel=0" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>

Φράνσις της Αλμπέρτα Τσοπανάκη

29 ΜΑΡΤΙΟΥ 2016 / 

THEATER PROJECT 365 BY VIVIAN MITSAKOU

Σε συνέντευξή της η Αλμπέρτα Τσοπανάκη αναφέρει για το θεατρικό έργο της Φράνσις: «Το βιβλίο μου είναι βασισμένο στη ζωή της διάσημης αμερικανίδας ηθοποιού Φράνσις, σύμφωνα με όσα στοιχεία είχα για αυτή. Καταρχήν με γοήτευσε ως προσωπικότητα άναρχη, όχι αναρχική, χωρίς αρχές δηλαδή, η οποία έζησε εις βάρος μιας υποκριτικής κοινωνίας που είναι στημένη μόνο για να δημιουργεί ανθρώπους πειραματόζωα. Η Φράνσις είναι μηδενίστρια, άθεη και ασυμβίβαστη και βρίσκεται απέναντι σε ότι θεωρεί κοινωνικό κατεστημένο. Η ακραία και ιδιότυπη προσωπικότητα της λειτούργησαν ως πηγή έμπνευσης για μένα».

Και στην σκηνή του Θεάτρου Παραμυθίας βλέπουμε την Φράνσις (Αλμπέρτα Τσοπανάκη) κλεισμένη σε ένα απομονωμένο δωμάτιο ενός ψυχιατρείου. Μόνη, χαμένη, να εκλιπαρεί τον ψυχίατρο (Πέτρος Μπένος) να την αφήσει να βγει από την κλινική. Το σύστημα όπως πάντα βρίσκει τρόπο να αποβάλλει τα άτομα που δεν το υπακούνε. Η ασυμβίβαστη Φράνσις πρέπει να «σωφρονιστεί». Να μην προσπαθεί να αλλάξει το σύστημα, αλλά να γίνει μέρος του. Είναι πετυχημένη ηθοποιός, όμορφη, ξανθιά. Τι τις θέλει τις επαναστάσεις; Πρέπει να προσαρμοστεί στο Star System της εποχής της. Αυτή όμως είναι άθεη, ασυμβίβαστη, επαναστάτρια και με πολλά ερωτηματικά για την κοινωνία που δυστυχώς για αυτήν τα εκφράζει δημόσια.

Η σκηνοθεσία της Μαρίκας Θωμαδάκη είναι ιδιαίτερη και πολύ ενδιαφέρουσα. Βλέπουμε την Φράνσις στο δωμάτιο της ψυχιατρική κλινικής και τα πρόσωπα που παίζουν ρόλο στην ζωή της, ο γιατρός και η μητέρα, αποστασιοποιημένα. Μαθαίνουμε την ιστορία μέσα από την αφήγηση της Φράνσις. Τα σκηνικά (Τάκις Μελίδης) μοντέρνα και ιδιαίτερα. Ο φωτισμός και τα άρτια video walls (επίσης Τάκις Μελίδης), παίζουν ιδιαίτερο ρόλο στην παράσταση και την κάνουν ακόμα πιο εντυπωσιακή.

Η Αλμπέρτα Τσοπανάκη πληθωρική, ευαίσθητη, εύθραυστη, συγκινητική, αυτοκαταστροφική, επαναστατημένη, αγριεμένη. Ζει τον ρόλο της και μεταδίδει τα αισθήματά της και στο κοινό. Και μετά λοβοτομημένη, γλυκιά, χαμένη, ένα ανθρώπινο ράκος. Σε πλήρη σύγχυση. Συγγραφέας, ηθοποιός και σκηνοθέτης η Αλμπέρτα Τσοπανάκη μας εκπλήσσει σε κάθε νέο εγχείρημά της.

Με την προτροπή και έγκριση της μητέρας της (Μαρία Δούση) βρίσκεται η Φράνσις σε αυτή την κατάσταση. Η μητέρα της σκληρή, άκαμπτη θέλει να επιβάλλει στην κόρη της τα δικά της πιστεύω και τα δικά της θέλω, αδιαφορώντας για τα θέλω του παιδιού της και στο τέλος να δίνει την έγκρισή της να υποστεί λοβοτομή για να μην έχει άποψη, γνώμη και να συνεχίσει να ζει σαν «φυσιολογικός» άνθρωπος. Σχεδόν απάνθρωπη, σκληρή η σκηνική παρουσία της Μαρίας Δούση. Απόμακρη, ψυχρή, μιλάει σαν να αναφέρεται σε ένα αντικείμενο, ένα εμπόρευμα και όχι για το παιδί της. Πολύ καλή στον ρόλο της.

Ο Πέτρος Μπένος, στον ρόλο του ψυχιάτρου, φορά την μάσκα του αδιάφορου, ψυχρού, απάνθρωπου γιατρού, που μόνη του σκέψη είναι η «σωτηρία» της Φράνσις με την λοβοτομή. Περήφανος παρουσιάζει και υπογράφει το εξιτήριό της, παρουσιάζοντας στην κοινωνία μας έναν «κανονικό» άνθρωπο. Ένα άνθρωπο ρομπότ.

Καλοί στους ρόλους τους σαν νοσοκόμοι και οι Κωνσταντίνος Κούσης και Εμμανουήλ Μαυρίδης. Πολύ καλός επίσης στο ρόλο του Στήβεν, του επαναστάτη αγαπημένου της Φράνσις, ο Θανάσης Πατριαρχέας.

«Πρώτα δημιουργούν τους ενόχους. Στη συνέχεια τους υποδεικνύουν. Αυτός! Αυτός! Αυτός! Τους οδηγούν στους εφευρέτες του κολάσιμου αμαρτήματος. Στους εγκέφαλους της σύλληψης του παραλόγου. Αυτοί είναι πάντα οι ίδιοι. Είναι εκείνοι οι τύποι που συνηθίζουν να μιλάμε με λόγια διφορούμενα. Ήξεις αφίξεις. Φοράνε την ίδια στολή, την ίδια μάσκα, που κρύβει τη φρίκη της υποτέλειας».

Ένα έργο «κατηγορώ» για την βία από άνθρωπο σε άνθρωπο. Για την βία στον άνθρωπο από το κατεστημένο.

TVXS Συνέντευξη: 

Η Αλμπέρτα Τσοπανάκη καταγγέλλει μέσω της αντισυμβατικής «Φράνσις» το σύστημα

  

Με αφορμή το νέο της θεατρικό έργο «Φράνσις», που παρουσιάζεται στο Θέατρο «Παραμυθίας», η ηθοποιός, συγγραφέας και ιδρύτρια του θεάτρου Αλμπέρτα Τσοπανάκη μας παραχώρησε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη. Της Ευανθίας Παπαδοπούλου.

Στο Θέατρο Παραμυθίας παίζετε κάθε Σάββατο και Κυριακή το έργο Φράνσις, εκτός από συγγραφέας του έργου είστε στη σκηνή και η Φράνσις, γιατί επιλέγετε σχεδόν πάντα να παίζετε σε έργα δικά σας;

Έχω παίξει Σαίξπηρ, Στρίντμπεργκ, Γουίλιαμς, Τσέχωφ, και άλλους σπουδαίους συγγραφείς, επιλέγω να παίζω στα έργα μου, γιατί απλώς μου αρέσει, όμως τη Φράνσις αρχικά την είχα προτείνει στην Κα Μάνια Παπαδημητρίου, είχε ήδη δεσμευτεί όμως με άλλο έργο και αποφάσισα να την παίξω εγώ. Πρότεινα τη σκηνοθεσία στην καθηγήτρια και τ. Κοσμήτορα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Σημειολόγο του θεάτρου και  Σκηνοθέτη Κα Μαρίκα Θωμαδάκη με την οποία και συνεργάζομαι άψογα. Η Μαρίκα με εμπνέει διότι είναι μία σπουδαία γυναίκα με βαθιά καλλιέργεια και γνώση και ένας υπέροχος άνθρωπος με πολλές ευαισθησίες και μεγάλη τρυφερότητα. Εξαιρετικά γενναιόδωρη με τους ανθρώπους. Έχει βαθιά την αίσθηση της προσφοράς και δίνει απλόχερα ζεστασιά και αγάπη γύρω της κυρίως στους νέους.

Πόσο επίπονο είναι για εσάς την ηθοποιό Αλμπέρτα Τσοπανάκη να ερμηνεύετε μια γυναίκα αντισυμβατική, άναρχη, άθεη, μηδενίστρια και με διπολική διαταραχή;

Είναι πράγματι επίπονο και ταυτόχρονα λυτρωτικό. Προσπαθώ να κρατήσω τις ισορροπίες της ερμηνείας αφουγκραζόμενη τον δύσκολο ψυχισμό της Φράνσις. Έναν ψυχισμό με πολλές τσαλαπατημένες αντιφάσεις, που άλλοτε εκφράζει τη μηδενικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, συγχρόνως μια κοινωνία που έχει δομηθεί επάνω σε πρότυπα καταναλωτισμού και καθωσπρεπισμού που η Φράνσις ξορκίζει. Η Φράνσις καταγγέλλει το σύστημα θεωρώντας το υπεύθυνο για τα ανθρώπινα δεινά, Εκφράζοντας την προσωπική της αγωνία αντιστέκεται επειδή θεωρεί τον εαυτό της παγιδευμένο. Η μητέρα της, της στερεί το δικαίωμα να επιλέξει τη ζωή της και την αναγκάζει να ακολουθήσει συγκεκριμένη πορεία που η ίδια η μητέρα θεωρεί την ιδανική για την κόρη της οδηγώντας την βίαια σε ψυχιατρικά άσυλα στην προσπάθειά της να τη θεραπεύσει, όπου τελικά καταλήγει να τη λοβοτομήσουν. Από την άλλη ο ανεκπλήρωτος έρωτας που βιώνει η Φράνσις με έναν παντρεμένο άντρα την οδηγεί στη δίνη και τον σπαραγμό. Η Φράνσις ονειρεύτηκε έναν κόσμο ιδανικά πλασμένο και όταν διαπιστώνει πως η πραγματικότητα είναι απάνθρωπη, κομματιάζεται από το όνειρό της που καταρρέει. Μοιραία λοιπόν μία ηθοποιός που πρέπει να υποδυθεί μία τέτοια αντιφατική διφορούμενη και αντισυμβατική προσωπικότητα, πρέπει να ταξιδέψει με την ηρωίδα, σαφώς το ταξίδι είναι επίπονο όπως αναφέρατε ταυτόχρονα όμως καταλήγει λυτρωτικό και αυτό είναι η μαγεία της υποκριτικής τέχνης.

Στο Μουσείο Μπενάκη της Πειραιώς έγινε με μεγάλη επιτυχία η παρουσίαση του θεατρικού έργου Φράνσις.

Έκανα την πρόταση και τη δέχτηκαν. Το Μουσείο Μπενάκη έχει μία μεγάλη ιστορία γύρω από τον πολιτισμό. Κουβαλάει την αύρα μεγάλων ευεργετών της Ελλάδας, ανθρώπων που κατέθεσαν τις ιδέες τους, τις περιουσίες τους, τα ιδανικά τους και το όραμά τους για μια ελεύθερη Ελλάδα που την αγάπησαν βαθιά. Το Μουσείο Μπενάκη έχει την ανάσα της σπουδαίας συγγραφέως και γυναίκας της ευαίσθητης Πηνελόπης Δέλτα. Είναι τεράστια και σημαντική η προσφορά του Μουσείου για την Ελλάδα, καταφέρνει να εκθέτει, να σηματοδοτεί και να προάγει την παρουσία της χώρας μας σχεδόν σε όλον τον κόσμο και ειδικά αυτήν την δύσκολη περίοδο.

Κάνετε παραστάσεις και σε πολλές από αυτές ακολουθεί συζήτηση με το κοινό.

Ναι, το Φράνσις δημιουργεί την ανάγκη αυτή στο κοινό, για ερωτήματα, απαντήσεις και λύσεις σε προβλήματα που απασχολούν τον σημερινό άνθρωπο. Προβλήματα εργασίας, μετανάστευσης, ψυχολογικής υποστήριξης, γι’ αυτό συνεργαζόμαστε με πολιτικούς, εξειδικευμένους επιστήμονες όπως ψυχολόγους, που απευθύνονται σε  φοιτητές, μαθητές Λυκείου και λειτουργεί και ως έναν βαθμό η παράσταση ως group therapy.   

Εκτός από εσάς που υποδύεστε τη Φράνσις ποιοι είναι οι υπόλοιποι συντελεστές της παράστασης;

Η Μαρία Δούση υποδύεται τη Μητέρα. Ο Θανάσης Πατριαρχέας τον Στίβεν, τον αγαπημένο της Φράνσις. Ο Πέτρος Μπένος τον Ψυχίατρο και ο Κώστας Κούσης και Εμμανουήλ Μαυρίδης υποδύονται τους Νοσοκόμους. Τα σκηνικά, τα κοστούμια, τους φωτιστικούς σχεδιασμούς και το Video Art είναι του Τάκι Μελίδη. Βοηθός σκηνοθέτη είναι η Ελίνα Σπυριδάκη και ο Σωκράτης Μπασιακούλης κάνει τον ήχο και τα φώτα.

Ποια είναι η δική σας γνώμη για έναν ανεκπλήρωτο έρωτα ας τον πούμε πλατωνικό;

Για μένα είναι πηγή έμπνευσης, είναι η ανάσα μου και η κινητήριος δύναμή μου. Ονειρεύεσαι τόσο πολύ τον άλλον, που χάνει την πραγματικότητά του. Ο έρωτας δεν επιβάλλεται, δε ζυγίζεται και δεν παίρνει κανενός είδους επιβεβαιώσεις και ανταλλάγματα. Αυτός είναι ο αληθινός έρωτας που ύμνησαν ποιητές και συγγραφείς. Ο έρωτας που βιώνει ο περισσότερος κόσμος είναι ένα είδος συνδιαλλαγής, δίνω αυτό και παίρνω το άλλο, σε θέλω όχι, γι’ αυτό που είσαι, αλλά γι’ αυτό που εξυπηρετεί τις ανάγκες μου. Συγγνώμη αυτό θέλω να πω, μήπως θα έπρεπε ο καθαρός ορισμός της έννοιας να μπει με κάποιο τρόπο στην παιδεία μας;

Είσαστε η δημιουργός του πρώτου πειραματικού και πρωτοποριακού θεάτρου Νέων του Κεραμεικού. Τα 20 χρόνια λειτουργίας του τι έχετε αποκομίσει απ’ αυτή σας την πρωτοβουλία;

Μια φορά κι έναν καιρό τότε, δεν υπήρχε τίποτα γύρω μου εγώ και το απόλυτο χάος, σιγά – σιγά άρχισαν να ξεφυτρώνουν κι άλλοι χώροι, θέατρα, μουσεία, χώροι ψυχαγωγίας κτλ - κτλ. Κατ’ αρχάς θεωρώ λοιπόν ότι έφερα γούρι στην περιοχή και εγώ αισθάνομαι πως το θέατρο Παραμυθίας, αν και δεν τιμήθηκε ουδέποτε από την Πολιτεία, (εννοώ οικονομικά) τιμήθηκε από αξιόλογους ανθρώπους του πολιτισμού, υπήρξε και υπάρχει ως φυτώριο νέων καλλιτεχνών και είμαι ιδιαίτερα χαρούμενη που φιλοξενώ μεγάλους δημιουργούς, και φέτος ειδικά που ο Νίκος Κούνδουρος (εθνικό πολιτιστικό κεφάλαιο) μας επέλεξε για να παρουσιάσει το έργο Θέατρο και Εξουσία και η Μάνια Παπαδημητρίου που σκηνοθετεί την παράσταση, Το όνομά μου είναι Rachel Core.

Προτιμάνε να σας λένε την αλήθεια ή να σας κολακεύουν;

Οι κολακείες με κάνουν δύσπιστη και επιφυλακτική με φέρνουν σε δύσκολη θέση, εξάλλου τις αντιλαμβάνομαι… Η αλήθεια πάλι είναι πολύ σχετική και πολλές φορές στενάχωρη, προτιμώ ένα ψέμα που θα με ταξιδεύει.

Όσα πρέπει να ξέρετε για την παράσταση

Ο επαναστατικός και αντισυμβατικός χαρακτήρας της ηθοποιού Φράνσις, που αντιδρά οριακά σε ό,τι θεωρεί κατεστημένο, θα την οδηγήσει με την επιμονή της μητέρας της σε ψυχιατρικό άσυλο όπου θα πέσει θύμα βιασμού και κακοποίησης με ακραία κατάληξη να υποστεί λοβοτομή.

Ένα απόσπασμα:

«Πρώτα δημιουργούν τους ενόχους. Στη συνέχεια τους υποδεικνύουν. Αυτός! Αυτός! Αυτός! Τους οδηγούν στους εφευρέτες του κολάσιμου αμαρτήματος. Στους εγκέφαλους της σύλληψης του παραλόγου. Αυτοί είναι πάντα οι ίδιοι. Είναι εκείνοι οι τύποι που συνηθίζουν να μιλάμε με λόγια διφορούμενα. Ήξεις αφίξεις. Φοράνε την ίδια στολή, την ίδια μάσκα, που κρύβει τη φρίκη της υποτέλειας. Τα όπλα τους είναι ένα κόκαλο, που κρατάει ο καθένας από δαύτους στο χέρι του και επιδεικτικά σε προκαλεί να γονατίσεις και να το γλύψεις. Οι επινοητές της φίμωσης είναι κάτι μπαμπούλες με άχρωμα χαρακτηριστικά. Οι ψιθυριστές του φόβου είναι κάτι ντενεκεδένιες σειρήνες, που σέρνονται πίσω από ουρές τρωκτικών.»

Αλμπέρτα Τσοπανάκη

Η Αλμπέρτα Τσοπανάκη γεννήθηκε στον Πειραιά. Απόφοιτος της δραματικής σχολής Γ. Θεοδοσιάδη, σκηνοθεσία Ε. Χατζήκου, φιλοσοφική σχολή - τμήμα θεατρολογίας. Με την τελευταια ψηφοφορία της εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών εκλέχτηκε Πρόεδρος της πειθαρχικής επιτροπής. Επίσης είναι μέλος αξιολόγησης ταινιών του Υπουργείου Πολιτισμού.

Εργογραφία

ΘΕΑΤΡΟ

Το 1996 ίδρυσε το πρώτο πρωτοποριακό και πειραματικό θέατρο νέων στον Κεραμεικό, αρχικά με την ονομασία "Φανάρι", το σημερινό "θέατρο Παραμυθίας Αλμπέρτα Τσοπανάκη.

Έχει γράψει τα θεατρικά έργα: "Το σπίτι στο τέλος του δρόμου", "Γυαλιά στην άμμο", "3 πράξεις για τον έρωτα", "Κόλαση", "Ανάσες κοριτσιών", "Κόκκινα χείλη", "Η ηδονή του τίποτα","Κορίτσι, γυναίκα, ερωμένη, μαμά", "Έλα όπως είσαι", 

κριτικές για την παράσταση: από τον Κωνσταντίνο Μπούρα https://grafei.wordpress.com Νέο παράθυρο

"Δράκουλας",

"7 1/2 ξανθές",

"Το ποδήλατο της ωραίας Ελένης", "Υποβρύχιο", "Χόμο Σάπιενς", "Το τραγούδι του νεκρού αδερφού (από τις παραλογές 9ος αι. μ.Χ. - απόδοση σε θεατρικό έργο), "20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα" (Ιούλιος Βερν - απόδοση σε θεατρικό έργο), "Παγκοσμίως άγνωστοι", "Το χρονικό της πάνινης παντούφλας", "Domino Crime" κ.α.

ΔΗΠΕΘΕ ΚΡΗΤΗΣ: Έπαιξε στις παραστάσεις "Ρωμαίος και Ιουλλιέτα" (ρόλος Ιουλλιέτας - Σαιξπηρ), "Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα" ( ρόλος Λαβήνια - Ε. Ο' Νιλ), "Μις Τζούλια" (ρόλος Τζούλιας - Α. Στριντμπεργκ), "Ασήμαντες λύπες" (Κουρτελίν), "Γεύση από μέλι" (Σ. Ντι Λέινι) κ.α.

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

Η σχέση της με την τηλεόραση απ' το 1991, μαθήτρια ακόμα της δραματικής σχολής, έγραψε και έπαιξε στο σήριαλ "Άκρως κουφό κολλέγιο" (26 επεισόδια, MEGA channel - νεανική σειρά).

Άλλες δουλειές στην τηλεόραση: "Κουτσομπόλες" ( 26 επεισόδια - ΑΝΤ1 - με τη Χρυσούλα Διαβάτη κ.α.), "Μούσμουλα fm" (26 επεισόδια -ΕΤ2, 1994, νεανική σειρά), "Εκδίκηση" (26 επεισόδια - ΕΡΤ1), "Η γεννιά των 40" (13 επεισόδια - STAR). "Το κουκλόσπιτο" (για την τηλεοπτική σειρά "Εσύ αποφασίζεις", παραγωγή Φρόσω Ράλλη - MEGA channel), "Το σπίτι στο τέλος του δρόμου" (τηλεταινία για την ΕΡΤ1), "5 παρά δέκα" (ΕΡΤ1), "Γυναίκα στο φως" (για την τηλεοπτική σειρά "Τομλμηρές ιστορίες"), "Απίστευτα κι όμως ελληνικά" (κείμενα για την τηλεοπτική σειρά με τον Γιάννη Ζουγανέλη και Σάκη Μπουλά - Παραγωγή ΑΝΩΣΗ - MEGA channel), "Ες αύριον τα σπουδαία" ( τίτλος επεισοδίου "Με τη Μαργαρίτα" ΝΕΤ - 2014) κ.α. 

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Έγραψε κι έπαιξε στην ταινία "Tango noturno" (σκην. Σ. Βαλσαμίδης), "Platinum Pits"(αγγλοελληνογερμανική παραγωγή, σκην. Τάκης Μελλίδης), "Τριαντάφυλλα της βροχής" (σκην. Τάκης Μελλίδης).

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ

Συνεργάστηκε με την Ελεύθερη ραδιοφωνία, Κανάλι 1 Πειραιάς, 9.84 Αθήνα, Top fm, σε εκπομπές με κείμενα και παρουσίαση, όπως "Κείμενα και παρακείμενα", "Χάι ξενύχτες", "8 και 45" κ.α.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

ΤΑΚΙΣ ΜΕΛΙΔΗΣ

Γεννήθηκε στην Αθήνα τη δεκαετία του ΄50. Σπούδασε παράλληλα στο Ε. Μ.Π. (πολιτικός μηχανικός) και στη Σχολή Κινηματογράφου του Λυκούργου Σταυράκου στον κλάδο της διεύθυνσης φωτογραφίας και αργότερα στο           της ρώμης στον ίδιο κλάδο.

Ήδη από την ηλικία των 19 ετών συμμετείχε σαν σκριπτ και βοηθός σκηνοθέτη σε ταινίες του Γιάννη Δαλιανίδη για τη Φίνος Φιλμ. Μαθήτευσε δίπλα στον Γιώργο Αρβανίτη και Άρη Σταύρου στον κλάδο της φωτογραφίας.

Αμέσως μετά εργάστηκε ως οπερατέρ ειδήσεων στην εταιρεία Κνόβικαλ ( Βιτωρούλης Κάλλας) για το   Αμερικάνικο Πρακτορείο  Ειδήσεων s.B.s για αρκετό διάστημα. Κατόπιν γύρισε σαν κινηματογραφιστής εργαζόμενος στο Πεντάγωνο 40 ντοκυμαντερ στρατιωτικού ενδιαφέροντος για την εκπομπή της αεροπορίας ως κινηματογραφιστής.

Για ένα διάστημα γυρίζει διαφημιστικές ταινίες μπύρα αμστελ- παπούτσια μπολφ, καλλυντικά μαντισον και πολλά άλλα.

Εισερχόμενος στον χώρο της τηλεόρασης τη δεκαετία του ΄70 συμμετέχει για αρκετό διάστημα στην εταιρεία ΑΣΤΗΡ TV ως φωτιστής και καμεραμαν στις τηλεοπτικές σειρές γιουγκερμαν- πανθέοι

Αργότερα στα στούντιο Παιανίας με την ίδια ιδιότητα στις τηλεοπτικές σειρές αστροφεγγιά- τετράγωνα των αστέρων και πολλές αραβικές παραγωγές.

Το τέλος της δεκαετίας του ’80 γυρίζει σαν παραγωγός και σκηνοθέτης τις κινηματογραφικές ταινίες μεγάλου μήκους «δρόμοι της βίας», «πέρασμα στο Αιγαίο», « το επόμενο εικοσιτετράωρο», «φοιτήτριες» «τελευταίο εξπρες» «πλατινουμ πιτς» και άλλες και τα επόμενα χρόνια συμμετέχει ως σκηνοθέτης και διευθυντής φωτογραφίας στην εταιρεία TV GROUP A.E  στις εξής τηλεοπτικές σειρές: «δίλλημα» 16 επεισόδια ΕΡΤ 2, «ποιος σκότωσε τον Άβελ» ΕΡΤ 2 26 επεισόδια, «οικογένεια» ΑΝΤ 1 tv  80 επεισόδια, «οικογένεια καζίνο» ΑΝΤ 1 90 επεισόδια, «ερωτική συμφωνία» ΕΡΤ 2  30 επεισόδια, «ερωτικά της Εδεμ» ΕΡΤ1 71 επεισόδια, και ως δεύτερο συνεργείο εργάστηκε στην καθημερινή τηλεοπτική σειρά «Τάνια» για την παραγωγή stf για το γερμανικό κανάλι.

Επίσης έχει σκηνοθετήσει τις θεατρικές παραστάσεις «το τραγούδι του νεκρού αδελφού»- «ντόμινο κράιμ»- «20 χιλιάδες λεύγες κάτω από τη θάλασσα» σε συνεργασία με την Αστική Μη κερδοσκοπική Εταιρεία «θεατροσκόπιο»

Επίσης έχει γυρίσει πολλά ντοκιμαντέρ ως σκηνοθέτης και διευθυντής φωτογραφίας για το κοινοτικό πρόγαμμα λίντερ για τον οργανισμό ΕΟΤ και άλλα καθώς και ενημερωτικές εκπομπές όπως για το ΣΚΑΙ την ενημερωτική ψυχαγωγική εκπομπή «ντους». Ακόμη είναι σκηνογράφος, ζωγράφος και γλύπτης με δεκάδες συνεργασίες.

Το ρίσκο και το τέλος Κοινωνικό της Κωστούλας Μητροπούλου σε σκηνoθ. Χρίστο Πουσίνη

Μονόλογος της Κωστούλας Μητροπούλου 
Διαρκεια : 80 ' 
Σκηνοθ.:Χρ. Πουσίνης
Ερμηνεύουν: Κ. Γκατζόγια. Σκην.: Μ. Μακρή. Κοστ.: Δ. Βασσιλακάκης.

Μια γυναίκα σε ένα παιχνίδι ζωής με έναν αντίπαλο που δεν είχε μάθει ποτέ να παίζει.

Το ρίσκο και το τέλος

Κοινωνικό της Κωστούλας Μητροπούλου Διαρκεια : 80 '
Σκηνοθ.:Χρ. Πουσίνης
Ερμηνεύουν: Κ. Γκατζόγια, Τ. Κώτσης, Ν. Επίσκοπος. Σκην.: Μ. Μακρή. Κοστ: Δ. Βασσιλακάκης.

Μια γυναίκα σ΄ ένα παιχνίδι ζωής με έναν αντίπαλο που δεν είχε μάθει ποτέ να παίζει

    

Θέατρο παραμυθίας 

Παραμυθίας 27,Κεραμεικός

Τήλ. 210.34 57 904

Σάβ., Κυρ. 9.30 μ.μ.  

Εισητήρια   10.5 e

Κριτική της παράστασης "Το ρίσκο και το τέλος"
του Πάνου Χατζηγεωργιάδη
Μέλος ένωσης μουσικοσυνθετών Αγγλίας
Λογοτέχνης και Δημοσιογράφος

"Η σημερινή μας κρίση των αξιών και του πνεύματος επιβάλει εάν και εφόσον θέλουμε να βγούμε πραγματικά απο τα αδιέξοδα στα οποία έχουμε πέσει,την ενδελεχή έρευνα του τι μας έφερε ως εδώ,είναι άραγε η σημερινή κατάσταση αποτέλεσμα μόνον της κακής οικονομικής θέσης των περισσοτέρων ή υπάρχει και κάτι πιο βαθύ που μας λερώνει ως κοινωνία αλλά και ως άτομα τα οποία την αποτελούν.

Το "ρίσκο και το τέλος" πραγματεύεται ακριβώς αυτό το κενό αναμεταξύ των ανθρώπινων σχέσεων,ένα κενό που δεν έχει να κάνει με τα οικονομικά μεγέθη αυτή την φορά αλλά με την ανθρώπινη μοναξιά στον υπέρτατο βαθμό,την μοναξιά που μπορείς να βιώσεις ζώντας σε πολλά εισαγωγικά με κάποιον άλλο,την πνευματική μοναξιά και την έλλειψη κατανόησης απο το ένα μέρος πρός το άλλο,που καταλήγει σε μια αδιέξοδη σχέση που έχει ως φυσική κατάληξη το τέλος,ένα τέλος το οποίο έχει συντελεστεί πολύ πιο πριν απο το τέλος.

Πολλά περνούν μέσα απο τα μάτια της πρωταγωνίστριας και αναγκαστικώς των θεατών,η απόριψη,το φάντασμα της μοναξιάς δεμένο με την αδιόρατη κλωστή των ψευδεπίγραφων σχέσεων που βασίζονται στην ανουσιότητα και καταπνίγουν την πραγματική ζωή,τα ανθρώπινα αδιέξοδα και ένα σωρό ακόμη αναπάντητα ερωτήματα της ανθρώπινης υπόστασης μέσα σε μια κοινωνία υλιστική και άκρως καταναλωτική.

Η εκπληκτική ερμηνεία της Κατερίνας Γκατζόγια και η εναλλαγή του παιξίματος και του ύφους στον ρόλο μιάς γυναίκας παραδομένης σε έναν καταδικασμένο απο την αρχή έρωτα,ο οποίος βρίσκεται μόνον στο μυαλό της κατ ουσίαν,αποδίδουν σε τέλεια μορφή το χάσιμο του σύγχρονου ανθρώπου ανάμεσα στις τεχνητές και τις πραγματικές ανάγκες κάτι που τον οδηγεί στην παράκρουση και την ψύχωση,ενώ η δυνατή σκηνοθετική ματιά του Χρήστου Πουσίνη αποδίδει με τρόπο ολοκληρωμένο το χαμό που επικρατεί στο μυαλό αυτής της γυναίκας που πίστεψε σε μια ιδανική κατάσταση αλλά έρχεται καθημερινά αντιμέτωπη με την σκληρή πραγματικότητα που αντικατοπτρίζεται στα άλλα δύο πρόσωπα του έργου,του Τιμολέοντα Κώτση και του Νίκου Επίσκοπου.

Γενικώς η συγκεκριμένη παράσταση αποτελεί ένα παράθυρο πρός το φώς κι ας μοιάζει σκοτεινή ως θεματολογία,γιατι ας μην ξεχνά ποτέ και κανείς μας πως οφείλουμε να κοιτάξουμε κάποια στιγμή μέσα μας με κείμενα εσωτερικά όσα άσχημα και αν δούμε,είναι ένας δρόμος επίπονος και μια ατραπός την οποία οφείλουμε να περιπατήσουμε εάν θέλουμε ουσιαστικά να βγούμε απο την κρίση του πνεύματος όπου αναγκαστικώς διαβιούμε,εύχομαι σε όλους τους συντελεστές καλή και δημιουργική συνέχεια αλλά και στον κόσμο που θα έχει την τύχη να παρακολουθήσει αυτή την παράσταση,να φύγει προβληματισμένος θετικά για οτι συμβαίνει κυρίως μέσα του."