ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΣΠΑΣΜΕΝΟΥ ΚΑΘΡΕΦΤΗ

ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΣΠΑΣΜΕΝΟΥ ΚΑΘΡΕΦΤΗ

σενάριο/σκηνοθεσία - Σπύρος-Ανδρέας Παπαδάτος

παίζουν - Τιμόθεος Θάνος, Γιάννης Κοκορέτσας

φωτογραφία - Αθανασία Ζήση

video art - Αντώνης Στελιανέσης

γραφική επιμέλεια - Γιαννης Μαλλής

κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 23:15

Θέατρο Παραμυθιας

Παραμυθίας 27 & Μυκάλης

τηλ. 210 3457904

*Ακατάλληλο για ανηλίκους

«ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΣΠΑΣΜΕΝΟΥ ΚΑΘΡΕΦΤΗ» στο Θέατρο Παραμυθίας

Κείμενο και σκηνοθεσία του Σπύρου-Ανδρέα Παπαδάτου από την Ομάδα ΤΗRƎƎ
**Ακατάλληλο για ανηλίκους**

Το θεατρικό «Κομμάτια Σπασμένου Καθρέφτη» του Σπύρου-Ανδρέα Παπαδάτου είναι εμπνευσμένο από την ταινία “Dangerous Game” του Abel Ferrara. Πρωτοπαρουσιάστηκε τον Μαϊο 2015 στο Festival 10 – έργων ΤΡΟΜΟΥ στο Θέατρο Παραμυθίας. Διαπραγματεύεται ψυχογραφικά τη σχέση ενός ομοερωτικού ζευγαριού ανδρών, δυο ψυχών, δυο σωμάτων, που μέσα από την ερωτική σχέση έχουν βιώσει τη ζωή τους «στα άκρα» , χωρίς όρια, χωρίς αναστολές και ταμπού, επιλέγοντας υποστηρικτικά για τη διατήρηση της σχέσης αυτής τις απατηλές διεξόδους των ουσιών, του «ανοίγματος» της σχέσης κατ’ επιλογή κι επανάληψη σε πλείονα περιστασιακά «μέλη». Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή ώσπου ο κρίκος (το αμοιβαίο ερωτικό πάθος ), που τους κρατά δεμένους, διαρρηγνύεται κατ’ επιλογή του ενός, ο οποίος υπό την πίεση όψιμης χριστιανικής μετανοίας, αποφασίζει να διακόψει τη σχέση αυτή. Τότε πλέον, λόγω άρνησης του ετέρου να αποδεχθεί τον ακούσιο για τον ίδιο τερματισμό της σχέσης, έρχονται αντιμέτωποι με την ωμή πραγματικότητα. Ο καθένας με τον τρόπο του γίνεται σκληρός, προσβλητικός, βίαιος, απότομος, απαξιωτικός, καταστροφικός ή κι αυτοκαταστροφικός. ΄Εχοντας ν’ αντιμετωπίσουν από κοινού τις συνέπειες των επιλογών και των πράξεών τους σχηματοποιούν και διαμορφώνουν ανάλογα με τον εγωκεντρισμό τους την κατ’ ιδίαν Κόλαση ή τον κατ’ ιδίαν Παράδεισο ο ένας για τον άλλο αντίστοιχα. ΄Ο,τι είναι Κόλαση για τον ένα είναι Παράδεισος για τον άλλο κι αντιστρόφως. Αμφότεροι αγωνίζονται ν’ αποδείξουν, ότι είναι συνεπείς με τις υποσχέσεις, τα «ιδανικά» και τα "πιστεύω" του κατ’ αντιστοιχίαν έκαστος. Μέχρι την στιγμή, που μοιραία βρίσκεται ο καθένας «ενώπιος ενωπίω» στον καθρέφτη της ενδοσκόπησης κι αυτοκριτικής, οπότε μοιραία φτάνει η στιγμή ν’ αντικρύσουν εν τοις πράγμασι το εγώ τους, γυμνό και χωρίς την μέχρι τότε ψιμυθίωση, και να συνομιλήσουν με ειλικρίνεια μαζί του. Αποτέλεσμα τούτου είναι να ραγίσει το μέχρι τότε «είδωλο» τους στον καθρέφτη. Τα συντρίμμια του ειδώλου τους ανελκύουν στην επιφάνεια τις μέχρι τότε βυθισμένες στη λήθη ενοχές, τις ανασφάλειες, τις σκοπιμότητες ή προσδοκίες, την αίσθηση ασφυξίας, την καταπίεση, τον παροξυσμό και την τρέλα του ερωτικού πάθους, την επιθυμία για εκδίκηση, τη σωματική κι ερωτική βία σαν μέσο εξευτελισμού, απαξίωσης και τιμωρίας, στοιχεία συγκρουσιακά προς τα ισχυρά «θέλω» του μέχρι πρότινος συντρόφου και νυν «εχθρού» αντίστοιχα , που συντρίβουν και τους ίδιους οδηγώντας τους στον φόνο και την αυτοκτονία. Η τελευταία αυτή, καθ’ υπέρβαση της ψυχραιμίας και λογικής, επιλογή αντίδρασης-λύσης λειτουργεί μεν θεατρικά σαν αναμενόμενη σύμφωνα με την προηγηθείσα δραματουργική πλοκή κάθαρση, λόγω της συμβολικής επίσκηνης εκτόνωσης, δημιουργεί όμως συνάμα ποικίλες σκέψεις και προβληματισμούς.-

Ο δραματουργός και συνάμα σκηνοθέτης κος Σπύρος-Ανδρέας Παπαδάτος δίνει σκηνική υπόσταση στην σύλληψή του με ωμή ρεαλιστική απεικόνιση μεν, με αίσθηση δε του αναγκαίου μέτρου στις επί μέρους σκηνές, χωρίς υπερβολές ή προκλητικές πρακτικές επί σκηνής, στις οποίες θα μπορούσε να διολισθήσει λόγω της ιδιαιτερότητας τόσο του θέματος όσο και της γλωσσικής υφής του θεατρικού, και κυρίως χωρίς να εκχυδαϊσμό του όλου θέματος και των όποιων ερωτικών ή άλλων πιθανώς «σκληρών» για τον μέσο θεατή σκηνών. Τουναντίον θα έλεγα, ότι η βασική ερωτική σκηνή του «εξευτελισμού-τιμωρίας» του Αναστάση μέσω του βιασμού του από τον Λευτέρη, σκηνοθετικά κι αισθητικά ήταν ευρηματική κι ευφυής, χωρίς να προκαλεί την όποια αντίδραση επιτηδευμένης σεμνότητας ή να ενοχλεί καθ’ οιονδήποτε τρόπο. Αισθητικά κορυφαία η σκηνή της προσευχής του Αναστάση, ενώ περιτριγυρίζεται -πολιορκείται από τον Λευτέρη και τον αντίλογό του, περιχυτοί και οι δύο από το φώς ενός φακού, που εικαστικά δημιουργεί ασπρόμαυρες ασκητικές ανθρώπινες φιγούρες, συνειρμικά σαν να προβάλουν από τις «αγιογραφίες» του Greco.-

Ο κος Τιμόθεος Θάνος στο ρόλο του Λευτέρη με αίσθηση της απαιτούμενης εκφραστικής διαχείρισης του ήρωα, που υποδύεται, με εμφανή την αναγκαία ανά σκηνή κιναισθητική, σωματική και συναισθηματική «φόρτιση», σκηνικά «βίωνε» αβίαστα τον ψυχισμό του χαρακτήρα, που υποδύεται, αναδεικνύοντας τον παραλογισμό του ερωτικού πάθους και όχι μόνο καθώς και τον όλεθρο, που ακολουθεί την παρορμητικότητα και χωρίς εκλογίκευση αντίδραση.-

Ο κος Γιάννης Κοκορέτσας στο ρόλο του Αναστάση με την ηπιότητα των υποκριτικών του μέσων επιτυγχάνει να αποδώσει όλη εκείνη την επιτηδευμένη δυναμική της πραότητας του μετανοημένου Αναστάση, που υποδερμικά φωτίζει τον δυναμικό κρίκο και αναδεικνύει τον ποδηγέτη στην επισκοπούμενη ερωτική σχέση, ο οποίος όταν αλλάζει ρότα στα «θέλω» του, ουσιαστικά, άλλοτε με φαινομένη αθωότητα, αλλά έμπλεος ειρωνικής μεγαθυμίας ( put the blame on me), κι άλλοτε χλευαστικά απαξιωτικός ( Σου είπα, αν πρόκειται να κάνεις κάτι τέτοιο καλύτερα να είσαι νηφάλιος… ), μεθοδεύει τεχνηέντως κι υποβολιμαία την δημιουργία ενοχών στον σύντροφό του για την κατάληξη της σχέσης τους, μολονότι αυτή η κατάληξη είναι αποκλειστικά η προσωπική του επιλογή.-

Το απέριττο σκηνικό σε σύγχρονη αφαιρετική αντίληψη, ποσοτικά και ποιοτικά, τόσο, όσο να καλύπτει επαρκώς τις πρακτικές ανάγκες του έργου, «μετακινούμενο» και μεταβαλλόμενο κατά σκηνή με την βοήθεια του λειτουργικά επιμελημένου φωτισμού, αν και κατ’ ουσία σταθερό κι αμετάβλητο επί σκηνής καθ’ όλη την διάρκεια της παράστασης.-

Μία αξιοπρεπής παράσταση, η οποία παρά το οιονεί «σκανδαλοθηρικό» της θέμα θα απογοητεύσει τους κάθε είδους εκούσιους κι ακούσιους «σκανδαλοθήρες» και «ηδονοβλεψίες», δεομένου ότι θ’ αφήσει ανικανοποίητες τις αντίστοιχες βλέψεις τους. Τα βέβαιο είναι, ότι θα δημιουργήσει σκέψεις και προβληματισμούς σχετικά με τη εν γένει διαχείριση των ανθρώπινων σχέσεων ( και μάλιστα των ερωτικών-συναισθηματικών) από τους άμεσα ενδιαφερόμενους, ανεξαρτήτως εμπλεκομένων φύλων, καθώς και τον τρόπο αντίδρασης των εμπλεκομένων στις δημιουργούμενες από αυτές καταστάσεις.-

ΣΤΗΣΙΧΟΡΟΣ ΧΕΡΣΙΚΡΑΤΗΣ 

Μια Συζήτηση Με Τη Σίσσυ Δουτσίου

Η Σίσσυ Δουτσίου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980. Σπούδασε Αστροφυσική στο University of Sussex στοBrighton της Αγγλίας και αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή Δήλος το 2009. 

Συμμετέχει στην πολιτιστική και πολιτική συλλογικότητα Κενό Δίκτυο (Θεωρία, Ουτοπία, Συναίσθηση, Εφήμερες Τέχνες)http://voidnetwork.blogspot.com. Eίναι ιδρυτικό μέλος του +Ινστιτούτου [Πειραματικών Τεχνών] http://www.theinstitute.info.

Πρωταγωνίστησε σε θεατρικές παραστάσεις («Οι Δούλες» του Ζαν Ζενέ, «Πεθαίνω Σαν Χώρα» του Δ. Δημητριάδη, «Ψύχωση! [4.48 Psychosis]» της Σάρα Κέιν κ.α.).

Συμμετείχε σε ποιητικές αναγνώσεις και videoart εκθέσεις της ομάδας «Κενό Δίκτυο» με την οποία έχει περιοδεύσει για ομιλίες, ποιητικές αναγνώσεις, performances και video art εκθέσεις στην Ευρώπη, τις Η.Π.Α., το Μεξικό, την Ινδία και το Νεπάλ.

Ποιήματα της πρωτοεμφανίστηκαν στα λογοτεχνικά περιοδικά «Συμπαντικές Διαδρομές» (2007) και «Ένεκεν» (2008).

Πληροφορίες για την Σίσσυ Δουτσίου, ποιήματα, παραστάσεις της κ.α. μπορείτε να βρείτε εδώ: http://ecstaticpoetrysemeli.blogspot.gr/

Η Συζήτηση έγινε στο Θέατρο Παραμυθίας, Παραμυθίας 27 & Πλαταιών στον Κεραμεικό: http://theatroparamithias.blogspot.com/

Θέματα:

- Ποιήτρια ή Ηθοποιός; (01:10)

- Ποίηση & Θέατρο
(Αλληλοεπιδράσεις) (02:24)

- "Ηθοποιός Σημαίνει Φως..." (05:07)

- Θέατρο & Εγωιστικές Συμπεριφορές (07:59)

- Αλληλεπίδραση Ηθοποιού-Σκηνοθέτη (11:02)

- Η Διαχρονική Υποκριτική Ματιά (13:38)

- Η Μονοτονία Στο Θέατρο (16:15)

- Θέατρο & Εμπορευματοποίηση/Αφομοίωση
(Μερικές Σκέψεις) (20:22)

- Τρία Θεατρικά Έργα
(Επιλογή & Ύφος) (27:17)

- Τρία Θεατρικά Έργα
(Επιδράσεις/Προσεγγίσεις/Αφορμές) (28:23)

- Περί Αστροφυσικής... (43:49)

- Αστροφυσική & Θεατρική Τέχνη (49:10)

- Τέχνη & Ουτοπία (51:00)

- Τέχνη & Πολιτική (55:10)

- Περί Τηλεόρασης & Αφομοίωσης (56:37)

- Στρατευμένο Θέατρο
(Μερικές Σκέψεις) (59:18)

- "Προσβολή Δημοσίας Αιδούς" (01:08:11)

- Νάνος Βαλαωρίτης... (01:10:05)

- Οργιαστική Ποίηση... (01:11:16)

- Έρωτας, Γαμήσι, Καύλα (01:12:04)

- Περί Μελοποιημένης Ποίησης (01:15:03)

- Θαυμαστές... Επιρροές (01:16:22)

- "Να Μην Ζήσουμε Σαν Δούλοι"
- "Έρωτας & Χάος" (01:21:10)

- Ατομική Εξέγερση & Συλλογική Επανάσταση
(Μια Πολιτική Κουβέντα) (01:26:30)

- "Πρέπουσες Συμπεριφορές" (01:47:41)

- Σύγχρονος Εγχώριος Πολιτισμός (01:50:18)

- Τα Επόμενα Σχέδια (01:57:42)

- Περί Κινηματογράφου (01:58:55)

- Ποίηση ή Υποκριτική; (01:59:51)

Festival 10

Το πρώτο πρωτοποριακό και πειραματικό θέατρο στον Κεραμεικό, το θέατρο Παραμυθίας Αλμπέρτα Τσοπανάκη, διοργανώνει το "Festival 10" έργων... τρόμου!

 Οι θεατρικές ομάδες που θα συμμετέχουν στο Festival 10, θα διαγωνισθούν με έργα θρίλερ, πολιτικού, αστυνομικού, σουρεαλιστικού, σατυρικού περιεχομένου, με διάρκεια από 30' έως 75'.

Οι θεατρικές ομάδες θα βαθμολογηθούν από την επιτροπή αξιολόγησης στην οποία συμμετέχουν 21 καταξιωμένοι άνθρωποι των τεχνών και των γραμμάτων, καθώς και από το κοινό.

Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να δηλώσουν συμμετοχή στο mail: festival10@paramithias-theater.gr

*Για πληροφορίες μπορείτε να επικοινωνείτε με το 6939-498289

* Για τους δημιουργούς οι οποίοι έχουν το έργο και αναζητούν συντελεστές, θα πραγματοποιηθεί ακρόαση για ηθοποιούς το Σάββατο 7/3/2015 στη 1 το μεσημέρι.

Τα έργα μπορούν να είναι ή πρωτότυπα ή διακευές ταινιών/ λογοτεχνίας/κόμικ.

Οι ιδέες ή ολόκληρα τα έργα, μπορούν να κατατεθούν στο θέατρο έως και τις 20 Μαρτίου.

ΒΡΑΒΕΙΑ

Οι 10 πρώτες θεατρικές ομάδες που θα συμπληρώσουν την υψηλότερη βαθμολογία, θα παρουσιάσουν το έργο τους για 17 παραστάσεις (η κάθε ομάδα) στο θέατρο Παραμυθίας, δύο φορές την εβδομάδα, από 1 Σεπτεμβρίου έως 15 Νοεμβρίου του 2015.

Με την υποστήριξη,

Ένωση Σεναριογράφων Ελλάδος

Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών

Το «Ψάρι» της Χριστίνας Τασκασαπίδου στο θέατρο Παραμυθίας

               Με το παραμικρό άγγιγμα του νερού το ψάρι κινείται, η ψυχή αλλάζει, αλλάζει κατεύθυνση, αντιδρά σαν τον καθρέφτη της στιγμής. Το ψάρι είναι ένα σύμβολο, το σύμβολο της ψυχής, η δυνατότητα της ζωής - η δυναμική της επικοινωνίας, αντιστρέψτε τις λέξεις όπως επιθυμείτε. Το έργο αρχίζει με την ηθοποιό να μπαίνει στη σκηνή απαγγέλοντας στα ρωσικά και μετά στα ελληνικά ένα κείμενο της ποιήτριας Μαρίνα Τσβετάγιεβα.

Η ψυχή σαν ψάρι: μια λεπτή, υπερευαίσθητη μεμβράνη, το τύμπανο της ζωής, εκεί που ακούμπησε το αυτί του ο Ντοστογιέφσκι. Εικόνες από κοπάδια ψαριών κολυμπούν γύρω από τους ηθοποιούς. Ο μηχανισμός της ζωής είναι παντοδύναμος και ταυτόχρονα αδιάφορος για τα ανθρώπινα αισθήματα. Η ψυχή μετράει. Και αναμετριέται με την αγάπη.

Το «Ψάρι» μιλάει για την Αγάπη, το Θάνατο, τη Ζωή, το Όνειρο. Διαδραματίζεται στο μυαλό της ηρωίδας Αΐνας, η οποία αν και ζει στον κόσμο των ζωντανών φαντάζει σα να κατοικεί στον κόσμο των νεκρών. Μοιάζει πολύ με την κουρασμένη Ευρυδίκη, που περιμένει κάποιον Ορφέα να την τραβήξει στο φως. Κανείς και τίποτα δεν εμπνέει την Αΐνα. Ο καλύτερος φίλος της είναι η μοναξιά. Μετακινείται μόνη από τόπο σε τόπο, νιώθοντας κουρασμένη  και έχοντας ως μοναδική θαλπωρή τα όνειρα. Κάθε βράδυ είναι για εκείνη μια ευκαιρία να συναντηθεί με το φάντασμα της νεκρής μητέρας της. Κάθε τέτοια συνάντηση την απαλλάσσει πρόσκαιρα από το φόβο της απώλειας και της δείχνει τη δύναμη της αγάπης, το μεγαλείο της οποίας αγνοεί η Αΐνα αφού δεν τη γνώρισε ποτέ.

Κείμενο: Χριστίνα Τασκασαπίδου. 

Επιμέλεια Κειμένου: Δημήτρης Ζαχαράτος. 

Σκηνοθεσία: Τάκης Τσαρσιταλίδης. 

Σκηνικά: Γκον Μπρόγκον. 

Φωτισμοί: Βασίλης Μυλωνόπουλος. 

Κοστούμια: Μαίρη Γιατρά - Ρίτσου.

Παιζουν: Χριστίνα Τασκασαπίδου, Όλγα Βασιλείου, Σπύρος Φλώρος.

Παραμυθίας 27 και Πλαταιών, Κεραμεικός.

 Προγραμματισμένη πρεμιέρα: Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου. 

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη 20:15 και Παρασκευή 23:15. 

Γενική Είσοδος: 10 ευρώ / Μειωμένο: 5 ευρώ. Διάρκεια: 60 λεπτά.