Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2015

ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΣΠΑΣΜΕΝΟΥ ΚΑΘΡΕΦΤΗ




ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΣΠΑΣΜΕΝΟΥ ΚΑΘΡΕΦΤΗ
σενάριο/σκηνοθεσία - Σπύρος-Ανδρέας Παπαδάτος
παίζουν - Τιμόθεος Θάνος, Γιάννης Κοκορέτσας

φωτογραφία - Αθανασία Ζήση
video art - Αντώνης Στελιανέσης
γραφική επιμέλεια - Γιαννης Μαλλής

κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 23:15

Θέατρο Παραμυθιας
Παραμυθίας 27 & Μυκάλης
τηλ. 210 3457904

*Ακατάλληλο για ανηλίκους





«ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΣΠΑΣΜΕΝΟΥ ΚΑΘΡΕΦΤΗ» στο Θέατρο Παραμυθίας
Κείμενο και σκηνοθεσία του Σπύρου-Ανδρέα Παπαδάτου από την Ομάδα ΤΗRƎƎ
**Ακατάλληλο για ανηλίκους**
Το θεατρικό «Κομμάτια Σπασμένου Καθρέφτη» του Σπύρου-Ανδρέα Παπαδάτου είναι εμπνευσμένο από την ταινία “Dangerous Game” του Abel Ferrara. Πρωτοπαρουσιάστηκε τον Μαϊο 2015 στο Festival 10 – έργων ΤΡΟΜΟΥ στο Θέατρο Παραμυθίας. Διαπραγματεύεται ψυχογραφικά τη σχέση ενός ομοερωτικού ζευγαριού ανδρών, δυο ψυχών, δυο σωμάτων, που μέσα από την ερωτική σχέση έχουν βιώσει τη ζωή τους «στα άκρα» , χωρίς όρια, χωρίς αναστολές και ταμπού, επιλέγοντας υποστηρικτικά για τη διατήρηση της σχέσης αυτής τις απατηλές διεξόδους των ουσιών, του «ανοίγματος» της σχέσης κατ’ επιλογή κι επανάληψη σε πλείονα περιστασιακά «μέλη». Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή ώσπου ο κρίκος (το αμοιβαίο ερωτικό πάθος ), που τους κρατά δεμένους, διαρρηγνύεται κατ’ επιλογή του ενός, ο οποίος υπό την πίεση όψιμης χριστιανικής μετανοίας, αποφασίζει να διακόψει τη σχέση αυτή. Τότε πλέον, λόγω άρνησης του ετέρου να αποδεχθεί τον ακούσιο για τον ίδιο τερματισμό της σχέσης, έρχονται αντιμέτωποι με την ωμή πραγματικότητα. Ο καθένας με τον τρόπο του γίνεται σκληρός, προσβλητικός, βίαιος, απότομος, απαξιωτικός, καταστροφικός ή κι αυτοκαταστροφικός. ΄Εχοντας ν’ αντιμετωπίσουν από κοινού τις συνέπειες των επιλογών και των πράξεών τους σχηματοποιούν και διαμορφώνουν ανάλογα με τον εγωκεντρισμό τους την κατ’ ιδίαν Κόλαση ή τον κατ’ ιδίαν Παράδεισο ο ένας για τον άλλο αντίστοιχα. ΄Ο,τι είναι Κόλαση για τον ένα είναι Παράδεισος για τον άλλο κι αντιστρόφως. Αμφότεροι αγωνίζονται ν’ αποδείξουν, ότι είναι συνεπείς με τις υποσχέσεις, τα «ιδανικά» και τα "πιστεύω" του κατ’ αντιστοιχίαν έκαστος. Μέχρι την στιγμή, που μοιραία βρίσκεται ο καθένας «ενώπιος ενωπίω» στον καθρέφτη της ενδοσκόπησης κι αυτοκριτικής, οπότε μοιραία φτάνει η στιγμή ν’ αντικρύσουν εν τοις πράγμασι το εγώ τους, γυμνό και χωρίς την μέχρι τότε ψιμυθίωση, και να συνομιλήσουν με ειλικρίνεια μαζί του. Αποτέλεσμα τούτου είναι να ραγίσει το μέχρι τότε «είδωλο» τους στον καθρέφτη. Τα συντρίμμια του ειδώλου τους ανελκύουν στην επιφάνεια τις μέχρι τότε βυθισμένες στη λήθη ενοχές, τις ανασφάλειες, τις σκοπιμότητες ή προσδοκίες, την αίσθηση ασφυξίας, την καταπίεση, τον παροξυσμό και την τρέλα του ερωτικού πάθους, την επιθυμία για εκδίκηση, τη σωματική κι ερωτική βία σαν μέσο εξευτελισμού, απαξίωσης και τιμωρίας, στοιχεία συγκρουσιακά προς τα ισχυρά «θέλω» του μέχρι πρότινος συντρόφου και νυν «εχθρού» αντίστοιχα , που συντρίβουν και τους ίδιους οδηγώντας τους στον φόνο και την αυτοκτονία. Η τελευταία αυτή, καθ’ υπέρβαση της ψυχραιμίας και λογικής, επιλογή αντίδρασης-λύσης λειτουργεί μεν θεατρικά σαν αναμενόμενη σύμφωνα με την προηγηθείσα δραματουργική πλοκή κάθαρση, λόγω της συμβολικής επίσκηνης εκτόνωσης, δημιουργεί όμως συνάμα ποικίλες σκέψεις και προβληματισμούς.-
Ο δραματουργός και συνάμα σκηνοθέτης κος Σπύρος-Ανδρέας Παπαδάτος δίνει σκηνική υπόσταση στην σύλληψή του με ωμή ρεαλιστική απεικόνιση μεν, με αίσθηση δε του αναγκαίου μέτρου στις επί μέρους σκηνές, χωρίς υπερβολές ή προκλητικές πρακτικές επί σκηνής, στις οποίες θα μπορούσε να διολισθήσει λόγω της ιδιαιτερότητας τόσο του θέματος όσο και της γλωσσικής υφής του θεατρικού, και κυρίως χωρίς να εκχυδαϊσμό του όλου θέματος και των όποιων ερωτικών ή άλλων πιθανώς «σκληρών» για τον μέσο θεατή σκηνών. Τουναντίον θα έλεγα, ότι η βασική ερωτική σκηνή του «εξευτελισμού-τιμωρίας» του Αναστάση μέσω του βιασμού του από τον Λευτέρη, σκηνοθετικά κι αισθητικά ήταν ευρηματική κι ευφυής, χωρίς να προκαλεί την όποια αντίδραση επιτηδευμένης σεμνότητας ή να ενοχλεί καθ’ οιονδήποτε τρόπο. Αισθητικά κορυφαία η σκηνή της προσευχής του Αναστάση, ενώ περιτριγυρίζεται -πολιορκείται από τον Λευτέρη και τον αντίλογό του, περιχυτοί και οι δύο από το φώς ενός φακού, που εικαστικά δημιουργεί ασπρόμαυρες ασκητικές ανθρώπινες φιγούρες, συνειρμικά σαν να προβάλουν από τις «αγιογραφίες» του Greco.-
Ο κος Τιμόθεος Θάνος στο ρόλο του Λευτέρη με αίσθηση της απαιτούμενης εκφραστικής διαχείρισης του ήρωα, που υποδύεται, με εμφανή την αναγκαία ανά σκηνή κιναισθητική, σωματική και συναισθηματική «φόρτιση», σκηνικά «βίωνε» αβίαστα τον ψυχισμό του χαρακτήρα, που υποδύεται, αναδεικνύοντας τον παραλογισμό του ερωτικού πάθους και όχι μόνο καθώς και τον όλεθρο, που ακολουθεί την παρορμητικότητα και χωρίς εκλογίκευση αντίδραση.-
Ο κος Γιάννης Κοκορέτσας στο ρόλο του Αναστάση με την ηπιότητα των υποκριτικών του μέσων επιτυγχάνει να αποδώσει όλη εκείνη την επιτηδευμένη δυναμική της πραότητας του μετανοημένου Αναστάση, που υποδερμικά φωτίζει τον δυναμικό κρίκο και αναδεικνύει τον ποδηγέτη στην επισκοπούμενη ερωτική σχέση, ο οποίος όταν αλλάζει ρότα στα «θέλω» του, ουσιαστικά, άλλοτε με φαινομένη αθωότητα, αλλά έμπλεος ειρωνικής μεγαθυμίας ( put the blame on me), κι άλλοτε χλευαστικά απαξιωτικός ( Σου είπα, αν πρόκειται να κάνεις κάτι τέτοιο καλύτερα να είσαι νηφάλιος… ), μεθοδεύει τεχνηέντως κι υποβολιμαία την δημιουργία ενοχών στον σύντροφό του για την κατάληξη της σχέσης τους, μολονότι αυτή η κατάληξη είναι αποκλειστικά η προσωπική του επιλογή.-
Το απέριττο σκηνικό σε σύγχρονη αφαιρετική αντίληψη, ποσοτικά και ποιοτικά, τόσο, όσο να καλύπτει επαρκώς τις πρακτικές ανάγκες του έργου, «μετακινούμενο» και μεταβαλλόμενο κατά σκηνή με την βοήθεια του λειτουργικά επιμελημένου φωτισμού, αν και κατ’ ουσία σταθερό κι αμετάβλητο επί σκηνής καθ’ όλη την διάρκεια της παράστασης.-
Μία αξιοπρεπής παράσταση, η οποία παρά το οιονεί «σκανδαλοθηρικό» της θέμα θα απογοητεύσει τους κάθε είδους εκούσιους κι ακούσιους «σκανδαλοθήρες» και «ηδονοβλεψίες», δεομένου ότι θ’ αφήσει ανικανοποίητες τις αντίστοιχες βλέψεις τους. Τα βέβαιο είναι, ότι θα δημιουργήσει σκέψεις και προβληματισμούς σχετικά με τη εν γένει διαχείριση των ανθρώπινων σχέσεων ( και μάλιστα των ερωτικών-συναισθηματικών) από τους άμεσα ενδιαφερόμενους, ανεξαρτήτως εμπλεκομένων φύλων, καθώς και τον τρόπο αντίδρασης των εμπλεκομένων στις δημιουργούμενες από αυτές καταστάσεις.-
ΣΤΗΣΙΧΟΡΟΣ ΧΕΡΣΙΚΡΑΤΗΣ